رو به عفریت عفلقی تازان
ج

(شهریار،۱۳۸۶: ۱۱۵۳)

۴-۷-جاها و مکان‌های اساطیری:
مکان‌های اساطیری، کشورها و کوهساران، چشمه‌ها و … است. این مکان‌ها محسوس نیستند. شخصی که افق فضای اساطیری را می‌گشاید. کشف حجاب از آسمان خویش می‌کند و به همین جهت، رسوخ به فضای اساطیری، بیش از هر چیز، رفع حجاب از متعلقات خود نفس است.
نتیجه‌ی دیگری که می‌گیریم این است که نقطه‌ی آفرینندای که ظاهر سازنده‌ی فضای اساطیری است، در کنه وجود ما نیز متجلی است. مرکز این نقطه‌ی آفریننده در بیشتر ادیان در قلب یا مرکز وجود ماست.
بلندی‌های شکوهمند، البرز، قاف و … در آسمان اسطوره‌ها سر بر افراشته‌اند. ده‌ها مکان دیگر در جغرافیای اساطیری وجود دارد در نوشته‌ی زیر از مکان کوه البرز و قاف یاد می‌شود.
۴-۷-۱-البرز کوه یا «قاف»
«در باورهای مردم کوه قاف بلندترین کوه و کسی را بدان جا راهی نیست وکی خسرو و بیژن و گیو و بهرام گور در این کوه طلسم شده و با ظهور سوشیانت در رکاب او شمشیر می‌زنند خورشید در این باورها از پس این کوه بر می‌خیزد؛ و گاه اهریمنانی که در این کوه ساکن‌اند جلوی تابش خورشید را می‌گیرند. بدین روایت پیرامون زمین را کوه گرفته و از بلندای قاف می توان به آسمان رسید و جایگاه سیمرغ در کوه قاف است.»(هینلز،۱۳۸۳: ۴۳۶)
در میان جایگاهها به نام هایی بر می‌خوریم که می‌توان آن‌ها را در اسطوره‌های ایران باستان در اوستا و سایر نوشته‌های مزدیسنان پیگری نمود.
البرز، کوه بلند افسانه‌ای است که به اعتقاد ایرانیان باستان جهان را در برگرفته است و همان است که پس از اسلام به کوه قاف مبدل شده، ایران زمین هرگاه دچار نابسامانی شده یا که به نیروهایی رهایی‌بخش و سامان دهنده نیازمند گردیده، به این کوه البرز مکان؛ پر رمز و راز، روی آورده است. نمودگاری قاف و البرز
در تصویر زیر شهریار رزمندگان اسلام را پهلوانانی دانسته که از وجود خود رفع حجاب کرده‌اند.

پهلوانانی که با البرز و عنقا آشنا

هفت خان‌ها فتح و کار پور دستان کرده‌اند
ج

(شهریار،۱۳۸۶: ۱۱۷۱)

در تصویر دیگر کوی قاف جایگاهی است برای رزمندگان که قلبشان از نور معرفت روشن است؛ وگرنه در رسیدن به این مکان سرگردان می‌شوند.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

بی‌نور قلب، قافله بندان کوی قاف

درگیر و دار گردنه‌ها گیر می‌کنند
ج

(شهریار،۱۳۸۶: ۱۱۶۱)