ازدیدگاه کیم^[۱۷](۱۹۹۹)، ورزش ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﻬﺎرت ﺧﺎص ﻳﺎ اراده ای ﻗﻮی ﻧﺪارد و ﻫﺮﻛﺲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪی و ﻫﺪف ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش ﺑﺮای ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن در آن شرکت کند.
کارل ﺳﻮن^[۱۸](۲۰۰۰)، ورزش ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ را ﺷﺮﻛﺖ در ورزﺷﻲ ﻣﻲداﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن آن را آزاداﻧﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده باشد(کالینس،۲۰۰۲)^[۱۹]. رﻳﭽﺎرد مول^[۲۰](۱۹۹۷)، ﻧﻴﺰ ورزش ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ را ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ای از ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎی ورزﺷﻲ ﺳﺎده، ﻛﻢ ﻫﺰﻳﻨﻪ، ﺑﺪون رﺳﻤﻴﺖ، ﻓﺮح ﺑﺨﺶ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﻣﻲ داﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﺷﺮﻛﺖ در آﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. پریرا و ادوارد^[۲۱](۲۰۰۲)، ورزش ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﺑﻪ فعالیت های ورزﺷﻲ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ در ﺑﻴﺮون از ورزﺷﮕﺎه ﻫﺎی رﺳﻤﻲ ﻛﻪ دارای ﻣﻘﺮرات ﺳﺨﺖ و دﺳﺖ و ﭘﺎﮔﻴﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، و به دور از ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﻣﺘﻌﺼﺐ، درکمال آزادی و سادگی برگزار می شود(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی ،۱۳۹۰).
۲-۲-۱-۲- همگانی شدن ورزش
وقتی سخن از ورزش کردن به میان می آید، اکثر افراد بهانه کمبود وقت و نداشتن شرایط و امکانات را می گیرند. اما واقعیت این است که با یک برنامه ریزی ساده و کمی سحرخیزی می توان زمان نسبتأ خوبی را به ورزش کردن اختصاص داد. اگر موقعیت شناس باشیم همین پیاده روی ساده و کوتاه می تواند نوعی ورزش به حساب آید و هزینه آن تنها یک جفت کفش ورزشی است. این جاست که به فکر همگانی کردن ورزش می افتیم. ورزش همگانی، نام نوعی رشته ورزشی است که هدف آن ایجاد نشاط و تندرستی برای همه اقشار جامعه است و جالب است که بدانید همه رشته های ورزشی قابلیت همگانی شدن دارند. براساس تعریف ورزش همگانی، ورزش همگانی برای پرداختن عامه مردم به ورزش، حتی در زمانی کوتاه، با توجه به امکانات موجود و شرایط افراد است. در این میان وظیفه اصلی سازمان ها و نهادهای ورزشی دعوت از مردم برای ورزش های همگانی است. تفاوت ورزش قهرمانی و همگانی در این است که در ورزش های قهرمانی، هدف کسب مهارت و رقابت می باشد در صورتی که در ورزش  همگانی هدف اصلی، سلامتی برای همه است، یعنی هدف کسانی که به ورزش همگانی می پردازند به دست آوردن سلامتی و نشاط برای خود و دیگران است. در واقع در ورزش های همگانی، پیروزی واقعی زمانی اتفاق می افتد که همه اعضای گروه، سالم و شاد باشند.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۲-۲-۱-۳- انواع ورزش های همگانی
همان گونه که واقف هستیم، فعالیت در ورزش همگانی به بخش های بازی، تفریحی و ورزشی تقسیم می شود. امروزه در فدراسیون جهانی، ورزش همگانی بالغ بر ۷۰ رشته در محیط های شهری، روستایی و طبیعی می باشد. از جمله این رشته ها می توان، ماهیگیری، شنا و ورزش های آبی، پیاده روی، فوتبال و فوتسال، کوه پیمایی تفریحی، اتومبیل رانی، گردشگری، بازی های فکری و غیره را نام برد. از بین این رشته ها، پیاده روی یکی از پرطرفدارترین رشته ها است. اگر بخواهیم بیشترین استفاده را از ورزش های همگانی به دست بیاوریم، باید ۳ یا ۴ روز در هفته بین ۳۰ تا ۶۰ دقیقه تمرین کنیم. مدت زمان ورزش در هر جلسه را نیز می­توان به زمان های کوچک تر تقسیم کرد تا فشار و بار وارده احتمالی به حداقل برسد.
بهتر است برای انتخاب زمان ورزش کردن محدودیتی برای افراد قائل نشویم و هر فرد بنا به علاقه و اوقات فراغتی که دارد به ورزش بپردازد؛ اما بر طبق نتایج آخرین مطالعات پژوهشی بهترین زمان ورزش کردن در ساعت ۹-۶ صبح و ۸-۴ بعد از ظهراعلام شده است(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی ،۱۳۹۰).
۲-۲-۱-۴- فواید ورزش همگانی
ورزش همگانی از جمله رشته­ های پرطرفداری است که در کلیه مکان های تفریحی- ورزشی مانند پارکها، ورزشگاه ها، ایستگاه های ورزشی، سواحل دریا، رودخانه ها و … می تواند به صورت انفرادی و گروهی توسط مربیان کارآزموده و مجرب انجام شود. از آنجایی که ورزش همگانی دارای رشته های متنوعی است و در محیط های بسته و آزاد قابل انجام می باشند، بنابراین افراد به سهولت می توانند در این رشته ها به فعالیت بپردازند. لذا این ورزش تاثیر زیادی بر تندرستی، شادابی و سالم سازی افراد دارد. این ورزش موجب تقویت کلیه عضلات، افزایش قدرت بدنی، استقامت، انعطاف پذیری و همچنین باعث تقویت روحیه افراد نیز می گردد. این نوع ورزش ها از افزایش چربی و قندخون جلوگیری می کنند. از دیگر فواید این ورزش، تاثیر آن بر آرامش روانی و مقاوم نمودن افراد در مقابل حوادث و مشکلات روز است(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی،۱۳۹۰).
۲-۲-۱-۵- اوقات فراغت
مسئله الگوی گذران اوقات فراغت شهروندان، که با فهم آن بهتر می توان به فهم گرایش به ورزش همگانی نیز پی برد و پیامدهای احتمالی ناشی چالش بین وضع موجود و وضع مطلوب آن مبین شیوه ای جدید در زندگی بشر امروزی است. پدیده چگونگی گذران اوقات فراغت در چارچوب یک تمدن فراغتی یا جامعه فراغتی اهمیت یافته است.
اوقات فراغت خود با تمامی ابعاد، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی، اوقات موثری است که در زمان ها و مکان های مختلف در اجتماع توسط تمامی گروه ها و اقشارهای اجتماعی به انحای مختلف مصرف می شود. آنچه که به زمان فراغت معنا می بخشد مصرف آن در مکان ها و فضاهای فراغتی است. اما مصرف زمان فراغت و فضای فراغت دائمأ در نوسان است و بر سر آن اختلاف و کشمکش بسیار دامنه دار و متنوع وجود دارد. نوسانات و چالش های گروه های مصرف کننده فراغت بر سر زمان و فضای فراغت در خلأ صورت نمی­گیرد، بلکه در قالب رقابت، مذاکره و درگیری شکل می گیرد و بر سایر گروه­ ها و بر سایر گروه ها تاثیر می گذارد. از سوی دیگر صرف اوقات فراغت توسط گروه های مختلف در زمان ها و فضاهای مختلف نشان از چگونگی اعمال آزادی ماست. در مقابل عدم مصرف فراغت نیز ممکن است نشان از عدم آزادی و یا محروم شدن برخی از اعمال این آزادی ها باشد. این نحوه گذران اوقات فراغت در زمان و فضاهای مختلف برای شهروندان شکل متمایزی از محدودیت و فشار را نشان می دهد. این محدودیت ها و فشارها در روند زمان نوسان داشته؛ به نحوی که به تغییر الگوهای فراغت می انجامد. بر این اساس محور کلی فضای مفهومی فعالیت های فراغتی شهروندان خصوصأ سالمندان با تمرکز بر چگونگی تغییر آن مورد نظر است. به عبارت دیگر، به بررسی انتظارات و ظرفیت های تنش زا و چالش های پیش روی شهروندان در زمان و فضای فراغت به مثابه مولفه های مهم درتعیین و شکل گیری الگوی فراغت آنها پرداخته می شود. بر اساس این مقدمه ، اوقات فراغت را می توان از دو جنبه کیفی و کمی مورد توجه قرار داد(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی،۱۳۹۰).
۲-۲-۱-۵-۱- جنبه کیفی اوقات فراغت
این موضوع به نخستین نوشته های ارسطو بازمی گردد که اظهار داشته بود افراد سطح بالای یونان برای نشان دادن برتری خود، از اوقات فراغت استفاده می کردند؛ به این معنی که بهره گیری از اوقات فراغت از مصادیق زندگی باکیفبت و ارزشمند به شمار می آید. این ارزش سبب می شد تا وضعیت زندگی سالم و افتخارآمیز باشد. همچنین وی از اوقات فراغت به عنوان فرصت فعالیت های روحی یاد کرده است. این مکتب فکری بیان می دارد که اوقات فراغت، فرد را از کارهای و محدودیت های زیست شناختی دور می کند و ذهن آدمی آزاد می شود؛ زیرا محدودیت های زیست شناختی، فرد را در چارچوب نیازهای زیستی (خواب، خوراک، نیاز جنسی و…) قرار می دهد. حال آنکه اوقات فراغت به فرد فرصت می دهد تا به خودیابی و شکوفایی برسد(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی ،۱۳۹۰).
۲-۲-۱-۵-۲- جنبه کمی اوقات فراغت
از نظر کمی اوقات فراغت به زمان آزاد فرد مربوط می شود. اوقات فراغت به ازاء زمانی است که فعالیت های هر فرد، توسط خود وی تعیین می شود. برخی از افراد از این زمان برای فعالیت های غیر قابل قبول جامعه مانند: اعتیاد، نوشیدن افراطی الکل، اوقات فراغت را بصورت غیرفعال سپری می کنند. درموارد استفاده مثبت از اوقات فراغت می توان به ورزش، شرکت در جشن ها، تورهای گردشگری، مطالعه و مانند آن اشاره کرد. نکته مهم در مورد اوقات فراغت آن است که فرد به فعالیت هایی می پردازد که خود انتخاب کرده است(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی،۱۳۹۰).
۲-۲-۱-۵-۳- مفهوم اوقات فراغت
مفهوم اوقات فراغت بر دو جنبه تاکید کرد:

1. 1. زمان آزاد روزانه که پس از کار به وجود می آید.

1. 1. توصیف انتخابی بودن فعالیتی که انجام می شود.

به طور کلی زمانی که فرد، حق انتخاب دارد و می تواند فعالیتی فارغ از جریان عادی کار، خانواده یا جامعه انجام دهد، اوقات فراغت است. هدف این دوره زمانی، آرامش، تغییر، تفرج و شرکت آزادانه در فعالیت های اجتماعی و ورزشی در حد ظرفیت های موجود است(هانی براون^[۲۲]، ۳۴:۲۰۰۰ ). یکی از موارد استفاده مثبت از اوقات فراغت، تفریحات سالم است و یکی از تفریحات سالم ورزش است. پس می توان گفت:
اساس در اوقات فراغت، آزادی انتخاب است.
اوقات فراغت باید فرد را از سطح نیازهای زیستی به سمت نیازهای برتر رهنمون سازد.
گذران اوقات فراغت باید به صورت مثبت، برای اعتلای ذهنی، جسمی و مورد قبول جامعه باشد.
هدف از اوقات فراغت باید آرامش، تغییر و تفرج باشد(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی ،۱۳۹۰).
۲-۲-۱-۶- تفریحات سالم
تفریح سالم شکلی از گذران اوقات فراغت است که در آن انتخاب فعالیت و نتیجه آن به خود فرد وابسته است. هدف از برنامه ریزی در تفریحات سالم، فراهم کردن فرصت مناسب برای هر فرد، برای انتخاب فعالیت دلخواه از بین انواع فعالیت های تفریحی است. از این رو برنامه ریزی طوری انجام می گیرد که به شرکت کننده در کسب تجربه و نتایج مثبت کمک کند. بدین معنی که وضعیت کمابیش همانند برای همه مردم فراهم شود تا در آن نیازهای خویش را شناسایی و برای ارضای آن نیازها اقدام کنند. تجربه کردن موفقیت، باعث شکوفایی و احساس مثبت نسبت به خویشتن خواهد شد.
واژه تفریحات سالم از کلمه لاتین “creatio” به معنی “تجدید قوا و تندرستی” گرفته شده است. به طور سنتی این واژه به معنی فرایند ذخیره کننده قوا و ایجاد نیرو معنی شده است. از نظر تاریخی تفریح سالم به فعالیتی گفته می شود که فرد را برای کار مجدد آماده می کند؛ در حالی که برخی، تفریحات سالم را به معنی تجدید قوا و نوعی استراحت می دانند و بعضی دیگر آن را فعالیت تلقی می کنند. گروهی دیگر ضمن تایید جنبه فعالیت آن، مقبولیت اجتماعی را نیز به تعریف می افزایند(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی،۱۳۹۰).
بسیاری، فعالیت را بدون هیچ گونه محدودیت تلقی می کنند. فرهنگ جامعه شناسی، تفریحات سالم را به عنوان «هر گونه فعالیتی که هنگام اوقات فراغت انجام می شود، آزادانه و نشاط انگیز باشد و خودانگیخته انجام گیرد، نه با جایزه و یا پدیده خارجی تقویت گردد» تعریف کرده است( ترکیلدسون^[۲۳] ، ۱۹۹۸: ۷۷). بعضی از نویسندگان به تفریحات سالم به عنوان نمودی اساسأ اخلاقی و عقلی می نگرند که جسم بر روی آن بنا می شود.
رومنی^[۲۴] (۱۹۴۵) معتقد بود که تفریحات سالم نه ترکیبی از حرکات، بلکه مملوء از هیجانات و احساسات است. تفریحات سالم یک پاسخ فردی، یک بازتاب روان شناختی، یک رفتار و روشی برای زندگی است. تعاریف جدید تفریحات سالم را متضاد یا جدا از کار متضاد منظور نمی کند وقتی آن را اخلاقی و عقلی صرف هم نمی داند، بلکه آن را رویکردی به زندگی خوب قلمداد می کند(ترکیلدسون، ۷۸:۱۹۹۸).
ﮔﺮی و پلگرینو^[۲۵] ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ را ﻳﻚ وﺿﻌﻴﺖ ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ در آن ﻓﺮد اﺣﺴﺎس رﺿﺎﻳﺖ و ﺳﻼﻣﺖ ﻛﻨﺪ. ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ، ﻋﺰت، رﺿﺎﻳﺖ و ارزشمندی از اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮد دﺳﺖ دﻫﺪ. ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮوز اﺣﺴﺎس ﺧﻮب ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ شود(سعیدی، حیدری چروده و قدیمی،۱۳۹۰).
کمیته آموزش مدیریت سالم، تفریحات سالم را هر گونه تجربه تقویتی زندگی می داند که ناشی از انتخاب آزاد فعالیت باشد(ترکیلدسون،۸۵:۱۹۹۸).
گراهام و کلار^[۲۶]، تفریحات سالم را پاسخ هیجانی مثبت ناشی از شرکت در یک فعالیت تفریحی می نامند که بوسیله فرد یا سازمان دیگری فراهم شده است. احساس خوب درباره دیگران و خود، احساس آرامش درونی و رضایت شخصی و احساس خودسودمندی که از محرک های داخلی و خارجی ناشی می شود، از ویژگی ها و نتایج تفریحات سالم است (ترکیلدسون، ۸۵:۱۹۹۸). بنابراین می توان گفت :
تفریحات سالم باید بخشی از برنامه روزانه باشد و به قصد تجدید قوا انجام شود.
با ارزش های مورد قبول جامعه هماهنگ باشد.
نتایج مثبت به همراه داشته باشد و منحصر به رضایت فردی، احساس مثبت نسبت به خویشتن و نشاط درونی شود.
برای انجام آن، انگیزه درونی وجود داشته باشد و به عوامل خارجی مانند جایزه و تشویق اطرافیان وابسته نباشد.
وقتی فرد در حال انجام فعالیت های تفریحی است، تنش های زندگی و مشکلات آن باید از ذهن وی خارج شوند.
نظر به حجم گسترده افراد و فعالیت هایی از قبیل مسابقات که پیرامون ورزش شکل می گیرد، ورزش را می توان به عنوان یک نظام اجتماعی تلقی کرد. حال اگر اهتمام ورزش و سازماندهی آن در راستای اهداف رقابت و از رهگذر هیئت های ورزشی مسئول ورزش باشند، در این صورت به آن ورزش رسمی^[۲۷] اطلاق می شود. ولی چنانچه ورزش در جهت اهداف تفریحی یا بازی های خودانگیخته و یا خود به خودی و در بیرون از محدوده هیئت های مسئول ورزش حرکت کند، دراین حالت آن را ورزش غیررسمی^[۲۸] می نامند. همچنین ورزش می تواند جزئی از نظام یک نهاد یا نظامی دیگر، مانند مدرسه یا ارتش یا یک نهاد اجتماعی باشد که در این صورت به آن ورزش نهادی^[۲۹] گفته می شود (لوشن و سیج^[۳۰] ، ۱۹۸۱ : ۱۵).
۲-۲-۱-۶-۱- نظریه‌های تفریحات سالم
در این بخش برای روشن تر شدن مفهوم ورزش های همگانی و تفریحی به بیان نظریه های مطرح شده درباره تفریحات سالم پرداخته می شود.
۲-۲-۱-۶-۱-۱- نظریه تامین نیاز
اﺳﻼوﺳﻦ^[۳۱] (۱۹۴۸) اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ، ﺟﺴﺘﺠﻮی رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﻫﺎی دروﻧﻲ اﺳﺖ. ﭼﻨﻴﻦ توصیفی، ﺑﻴﺎن نتیجه ای اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ به دست می آید نه از آنچه هست. ﺟﻜﺲ^[۳۲] (۱۹۳۲) ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ را به ﻋﻨﻮان ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺠﺪد ﭼﻴﺰی ﻛﻪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺷﺪه، ﺗﻌﺮﻳﻒ می کند. ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺑﺨﺸﻲ از وﺟﻮد آدﻣﻲ و ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﺗﺨﺮﻳﺐ آن. اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ، ﭼﻮن ﻧﻴﺎزﻫﺎی ﺑﻴﻮﻟﻮژﻳﻜﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ را درﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ.
نش^[۳۳](۱۹۵۳)، تفریحات سالم را روشی برای ارضای نیازهای انسانی و گرایش درونی وی می داند. وی، فعالیت را بر مبنای درجه تکامل اجتماعی آن ارزیابی می کند. بنابراین تفریحات سالم فرد و جامعه را توأمأ در برمی گیرد. دیدگاه رمانتیک ننش به تفریحات سالم به عنوان درجه خشنودی فرد از انجام فعالیت های مختلف مربوط می شود(ترکیلدسون^[۳۴]، ۱۹۹۸).
۲-۲-۱-۶-۱-۲- نظریه گذران اوقات فراغت
تفریحات سالم مجموعه ای از فعالیت هایی است که افراد در هنگام بیکاری و فراغت انجام می دهند. نومیرز^[۳۵] (۱۹۵۸) تفریحات سالم را فعالیتی تعریف کرده است که بصورت فردی و دسته جمعی در زمان اوقات فراغت انجام می شود(لارسن، ۲۰۰۲).
۲-۲-۱-۶-۱-۳- نظریه ارزش فردی و اجتماعی
تفریحات سالم زندگی بر اساس ارزش های اخلاقی و اجتماعی مورد قبول فرد و جامعه است. میلر و رابینسون^[۳۶] (۱۹۶۳)، تفریحات سالم را فرایند شرکت در فعالیت های تفریحی از دیدگاه ارزش های مربوط به آن می نگرند. بازی، آزادانه، شاد و مفرح است و به تکامل کودک کمک می کند. تفریحات سالم ، ضرورتأ دربرگیرنده بازی نیست اما باید همیشه دارای یک چارچوب و روش معینی برای استفاده مناسب و لذت بخش از اوقات فراغت باشد(لارسن^[۳۷] ، ۲۰۰۲).
میﻳﺮ و ﺑﺮاﻳﺖ بیل^[۳۸] (۱۹۴۶)، ﺑﻴﺎن ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ، ویژگی هایی از ﻗﺒﻴﻞ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ، ﺷﻜﻞ، ﺷﺮﻛﺖ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ، ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮدن، ﻫﺪﻓﻤﻨﺪی و اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﻳﺮی است که ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎی آدﻣﻲ ﻣﺮبوط می شود. ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ در شکل گیری شخصیت انسان تاثیر دارد. می یر و برات بیل، ﺗﻔﺮﻳﺤﺎت ﺳﺎﻟﻢ را در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻚ ﻧﻴﺮوی اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ. ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﭼﻨﺪان ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻔﻜﺮان ﻗﺮارنمی گیرد. ﺑﺎﺗﻠﺮ^[۳۹] ﺑﻴﺎن ﻣﺸﺎﺑﻬﻲ دارد. وی تفریحات سالم را سیستمی از خدمات معنی می کند که خدمتی را برای تعامل اجتماعی فراهم می آورد. از این دیدگاه چنین برداشت می شود که تفریحات سالم در جامعه به مفهوم گسترش پیوند اجتماعی و کیفیت زندگی است و توسعه آن در گرو شرکت افراد جامعه است (لارسن ، ۲۰۰۲).
۲-۲-۱-۶-۱-۴- نظریه بازآفرینی